دوش با طبع خویشتن گفتم

گفت من همچو سنگ خشک شدم

گر تو بسیار سر زنی بر سنگ

تربیتها که کرده یی تو مرا

با چنین رونق قبول سخن

رو خموش و بگوشه یی بنشین

گفتمش: خواجه شعر می خواهد

به چه غمخوارگی که فرمودست

نه جواب سلام و نه پرسش

نه بتو التفات وقت حضور

نه قضای حقوق دیرینه

ناگهان از تو شعر می خواهد

خواجه را با تو این سخن خود نیست

تو ز ساده دلی و نادانی

ورنه بر خیز و از عنایت او