زهی ندیده ترا چشم روزگار نظیر

که افتخار کنند مملکت به چون تو وزیر

کمینه شعلۀ رای تو افتاب منیر

اگر به رأی تو باشد زمانه را تدبیر

به بندگان نرسد شادیی به از تحریر

عنان جنبش خاصیّت از ره تاثیر

که تا معایش اهل هنر کند تقریر

که زر ببخشد و نام نیکو کند توفیر

اگر نکردی حلم تو کوه را توقیر

چو آفتاب و عطارد مبارزی و دبیر

بدست بر شود از باد هیبتت ز نجیر

ز بس که بوسه دهد خاک درگهت را تیر

همیشه باشد چون دشمنت نشانۀ تیر

که هست خطّ تو چون زلف نیکوان دلگیر

گمان مبر که بود طمع موم نقش پذیر

فروغ مهر تو بدرخشم ز طی ضمیر

ز نوع نوع صداع و ز گونه گون تقصیر

بگویمت که چه بودست موجب تأخیر

که اوست عاقلة خلق و مستشار و مشیر

مپرس خود که چه فریاد کرد و بانگ و نفیر

که دیو را پر طاووس بر نهی به سریر

ز امتثال اشارت همم نبود گزیر

چو چشم خوبان می کرد هر دم تعییر

چنانکه نقد دغل پیش ناقدان بصیر

چنان که لایق من باشد از قلیل و کثیر

تتق ز کلّة اکون و بسترش ز حریر

ز خلق و خامة من در میان مشک و عبیر

دهان گشاده بچاووشیش زبان صربر

همه جوان به حقیقت ولی به صورت پیر

که از ثنای تو هم خورد بایدم تشویر

به جلوه گاه قبولش نکو کند تصویر

به چشم مهر نگر سوی نازنین اسیر

که من به خون دلش پروریده ام نه به شیر

نگه مکن به سیه چردگیّ و شکل حقیر

به رایگانش از بهر بندگی بپذیر

تو از بزرگی خود در گذار و خرده مگیر

ز ذیل عمر طویل تو دست دهر قصیر