ای بزرگی که خدمت تو کند

گر جلال تو کسوتی پوشد

ور ضمیر تو شمعی افزود

شاخ خلق ترا بجنباند

زیور از لطف تو اوام کند

عذر انعامهات را اومید

آنچنان راستی که عدل تراست

عاریت از قد بد اندیشت

یزک خشمت اوفتد در پیش

رقم خصمیت کشد بر وی

از لقایت چمن بدریوزه

بوی خلقت شنبد با صبا

هر دمی خلق تو بطیرۀ مشک

قلمت روی سیاهی عالم

گر کند رأی نظم خاطر تو

نیک شرمنده ام که لطف تو چون

چه طریقست تا بدست آرم

عذر این سردی و گران جانی