دوش مخدوم من که تا جاوید

با من آن کرد از بزرگیها

دست انعام او بصیقل لطف

بسته از من مدیح خویش و بخواند

سخن ارچه نبد زدست بلند

بحر شعرم چو بحر دستس دید

نقد شعرم سیاه روی آمد

زانکه اشعار بود دست خوشش

خوش شد از دست او به ذوق ارچه

بس که در وی سیاه کاری بود

زان بتیغ زبان بیاوردش

این که شد بیت را میان به دو نیم

شرف دستبوش او دریافت

تر شد اندر جوار بحر کفش

چون سخن زیر دست اوست چرا

بر زبان مبارکش چو برفت

در بهین دست بهر آرایش

حضرت او و آنگهی من و نطق

چون زبان را بمهر لا احصی

تا که از هر زبان نیالاید

می شنیدم ز چرخ بانگ صدقت

ای دریغا! چو نیست قوّت عذر