ای که خورشید بی رضای تو سر

جز بعون بنان تو دریا

کوه دستی که زیر سنگ ز تست

خادم ارچه ز اعتماد کرم

دست راد ترا ز گستاخی

پیش لطفت ادب نگهدارد

گر تو او را غلام خود خوانی

نظر همّت تو بس عالیست

نیک دانی که خادم داعی

لیک معذور نیست نزد خرد

گرچه از غایت غوایت جهل

سفری کرد ناگهان و کسی

روزگارش همی کند تادیب

تا در این شهر آمدست رهی

رفت ماهی و هیچکس سوی او

وجه ترتیب قوت خود هر شب

خانه یی دارد آنچنان که درو

زین سیه چاه گونۀ دلگیر

خاکش از مدبری بدان رتبت

من نشسته به انتظار که وای

گاه گویم فراموشم کردست

گاه خود را همی دهم عشوه

حرص می گویدم کند لابد

روز و شب خاطرم در این سوداست

تو خود از کارمن چنان فارغ

غم اهل هنر تو خورکاینجا

بحر جود ترا چه عذر بود؟

لایق او بساز ترتیبی

یا بفرمای توشۀ راهش

یاش سوگند ده که تا پس از این