ای دل ای دل سخن سخن بیهده را کار مبند

گر خیالست ترا کین که تو داری نیکست

کمربندگی ار زان که نخواهی در بست

فکرت خود همه در مکر و حیل صرف مکن

گر نخواهی که دلت تنگ بود چون غنچه

بند، کان بر دهن حرص و امل باید بست

چون نداری تو سر آنکه بسامان گردی

طاقت بار کشیدن چو نداری باری

در قیامت سربار همه کس بگشایند

چون خود از دایره آید همه سر گردانی

بهر ابلیس دلی را که ملک سجده برد