کسی که او نظر عقل در زمانه کند

بر آنچه خاطر موری ازو بیازارد

قناعتست و مروّت نشان آزادی

بنیک و بد بسر آید جهان، همان بهتر

زبان ز گفتن و ناگفتنی نگه دارد

درین رای که آغاز و آخرش عدمست

زمانه را نشناسی که چیست عادت او

بنقذ، حوش خور و خوش باش و نام نیک اندوز

اگر چه عالم فانی نیریزد آن که ازو

ز گوشه یی بهمه حال ناگزیر بود

کسی که صحبت امن و کفایتی دارد

سرای خویشتن ار آدمی وطن سازد

اگر چه کار عمارت طریق دانش نیست

بود هر آینه نزدیک عاقلان معذور

که مرغ اگر چه توکّل کند به دانه و آب