ای که جزیاد مخلوق تو نخورد

ابر سرمایۀ گهرباری

آتش خاطرت چو شعله زند

چون سخن رانم از کله داریت

جز خداوند خواجه ننویسد

آفتاب از حیای تو هردم

هرکه از خدمت تو دوری جست

نه ز تقصیر باشد از خادم

حاش لله که خاطر اشرف

آفتابی تو و درین موسم