ای آنکه فلک سغبۀ ایّام تو باشد

این آز شکم خوار که سیری نشناسد

حاشا که کف راد نرا بحر کنم نام

آن چشمه که یک رشحه از آن آب حیاتست

گر صید تواند اهل هنر هیچ عجب نیست

در کوی تو خورشید کند مشعله داری

عقلی که باندام تراز وی نبود خلق

از عهد تو تا منقرض عالم ازین پس

آورد دگر باره بنزد تو صداعی

معماریی آغاز نهادست که او را

بی برگیش از کاه همی باشد و او را

مقصود نه کاهست ولی تا همه چیزش

کاه از پی تخفیف همی خواهد لیکن

این کار علی الجملع که درپیش دعاگوست