دست آن به که خود قلم باشد

نی ز نی کن ، قلم زنی بگذار

زهره را کار از آن بساز و نو است

وان عطارد بجرم آن سوزد

الف راست قامت انگشت

مبدأ عطلت نکورویان

تیر گویند چون زشست برفت

تیر گردون زشست چون بگذشت

وین و بال و تراجعش زانست

همچو شیر علم زباد زید

هرکه او کاتبست همچو قلم

خاصه آن کش یکی ورق کاغذ

نی که کتب خلاصۀ هنرست

اندرین دور همچو مخدومم

آن ولّی النّعم که از انعام

نرود بر زبان او هرگز

هست از آینۀ ئلش روشن

عقل در پیش لطف و هیبت او

بخشش اوست زرّ در کاغذ

سرفرازا اگر چه در خدمت

مدّتی شد که نیک بیکارم

پارۀ کاغذ ار بفرمایی

ور بود اندکی و پیچیده

تا زبان قلم سیاه بود

کاغذین باد جامۀ خصمت

خود ز کاغذ سزد لباس کسی

رسته بادی زهر غمی ترا