ای که گر لطف تو فرماندۀ ایّام شود

چرخ را گویی بنشین و مرو بنشیند

گر سر کلک تو رویی بخراشد بمثل

موج دریا بنشیند ، زند رعد نفس

گر اشارت رود از قدر تو زی مرکز خاک

تویی آنکس که بتأیید ثنایت هر دم

تا که در عهدۀ ارزاق نشست گفت

هرکه از شربت حرمان تو مخمور افتاد

با کران سنگی حلم تو شگفتم ناید

چرخ در حقّ حسود تو شفاعت ناید

هرکجا تنگدلی یافت چو غنچه کرمت

ای کریمی که هرآنکس که بتو باز افتاد

پای طبعم چو شود آبله در راه هوات

لیک نتواند خاموش نشستن چه کند ؟

در سر آمد ز جفاهای فلک شخص هنر

نکته یی با تو در اندازم از گستاخی

فقر را سوی عدم توشه همی باید دار

بر سر راه کرم چشم اهل منتظرست

همه الطاف الهی مدد جان تو باد