می نازد از سخایت طبعت روان شکر

منسوخ آیت کرم و داستان شکر

آنها که می زنند دم اندر جهان شکر

سر سبز شد ز برگ کرم بوستان شکر

می رفت بر فلک ز شکایت، فغان شکر

کانجا بود قرارگه کاروان شکر

بس کن شکایت اکنون کآمد زمان شکر

معمار بخشش تو غم خاندان شکر

نشکست هیچ نان دگر میهمان شکر

کز قفل بخل کز قفل بخل بود معطّل دکان شکر

آروغ میزند همی اکنون ز خوان شکر

اندر زبان اهل سخن ناودان شکر

مرغ سخن نمی پرد از آشیان شکر

آن بخششی که هست بدان امتحان شکر

از گردن ضعیفان بار گران شکر

آکنده شد ز نعمت تو خود دهان شکر

زیرا که نیستش گذر از اآستان شکر

پر مغز نعمت تو بود استخوان شکر

اندیشۀ تو مشعلۀ شب روان شکر

بیش است کنه بخشش تو از گمان شکر

مذکور خلق اگر چه نبودم بسان شکر

جای دگر نماند ز بس ایرمان شکر

الّا دعای خیر چه باشد نشان شکر

جز جود تو نکرد مرا در ضمان شکر

جز به گزین چه آرمت از اخریان شکر

حقّش کجا گزارد وسع و توان شکر

هم موکب تو داد بدستم عنان شکر

زیرا که می نگنجد در زیر ران شکر

برد از زمین صبرم بر آسمان شکر

تنگ آید از فراخی آن جامه داران شکر

نه سوزن ثنا بدو نه ریسمان شکر

روزی که پود مدح برآرم بتان شکر

بر کارگاه هیچ سخنور بنان شکر

نقش خیال مدح و طرازش بیان شکر

بخشی به مخلصان خود و ناقلان شکر

بر بام جود تو نرسد نردبان شکر

از من بصد زبان گله کردی زبان شکر

پی بر نداشتیم هنوز از مکان شکر

بستیم ریسمان طمع در میان شکر

خاموش شد ز عجز سخن ترجمان شکر

اکنون که قاصرست بکلّی زبان شکر

زیرا که تا بگوش کشیدم کمان شکر

از بیم آنکه نعره زند پاسبان شکر

گشت از تو زنده صورت معنی بجان شکر