که کسی را نگذشتست از آن سان بر سر

آمد از چشم و دلم دوش دو چندان بر سر

تا فلک خود چه نبشتست مرا زان بر سر

گنج حسنیّ و ترا زلف چو ثعبان بر سر

مگر ارم دل از آن چاه ز نخدان بر سر

شمع وار ار بودم آتش سوزان بر سر

گه ز دست تو نهم خاک چو چوگان بر سر

حکم تو هست روان بر دل و فرمان بر سر

ور نشانی بسی آن زلف پریشان بر سر

کآمد از زرّ دو رخسار من آسان بر سر

یعنی از بهر تو دارم زر و دندان بر سر

زر چو شمع از بن دندان دهم و جان بر سر

میزنم در هوسش دست ز افغان بر سر

و آمد آن زلف پریشانت از ایشان بر سر

سایۀ صدر جهان گر نبودشان بر سر

میرود چون قلم این بر شده ایوان بر سر

ترک بهرامش چون هندو کیوان بر سر

زود باید که کشندش خط بطلان بر سر

هر که را باشد آن دست در افشانبر سر

که چو شمعست ورا چشمۀ حیوان بر سر

می کنم فاش من این معنی و برهان بر سر

وی ز عقل آمده چون عقل ز انان بر سر

بسوی خوان تو چون سفره کشد نان بر سر

که همی لرزدش این چشمۀ رخشان بر سر

تاش نکشند بصد حیله و دستان بر سر

بحر کفّی که ورا لؤلؤ و مرجان بر سر

آمد از تیر فلک است چو پیکان بر سر

تا کش از دیده همی ریزد باران بر سر

هر کجا کاید نام تو چو عنوان بر سر

همچو گنج از کف تو خاک همه کان بر سر

پای چون دایره این گنبد گردان بر سر

زانکه چون گشت تهی، آید پنگان بر سر

از تو چون سکّه خورد زخم فراوان بر سر

سر بدخواه گراید ز گریبان ب سر

هیچ دیوی ننهد تاج سلیمان بر سر

زخم هرگز نخورد پشتۀ خندان بر سر

بتک را نیز رسد زخم چو سندان برسر

همچو پرگار همی گردد حیران برسر

چون عصا کش نبود موسی عمران بر سر

مال را خود گذرد بیشی و نقصان بر سر

آمد از شعر همه اهل خراسان بر سر

مجمر آساش فرو گستر دامان بر سر