بزرگوارا! صدرا ! مرا چنان باید

مرا خوشست که خاک درت که افسرماست

اگر نخواهد رای تو ، نیز نتواند

خجسته نعل سمندت بصیقلی ماند

خطاست ، نعل چه باشد، بابرویی ماند

عجب مدار که زرّین زبان شود چون شمع

بصدهزار زبان آتش ارچه گوید من

که این بقطرۀ آبی بمیرد و هردم

دهای تو بسر انگشت رای دوراندیش

بهرکه بازخورد تفّ کینۀ تو چو شمع

بنوش داروی لطف تو بار یابد جان

چو شاخ بید خلاف تو جمله تن تیغست

اگر اجازت یابد زحضرت عالی

حقوق خدمت و آنچ از نظایر اینست

شروع می نکنم اندر آن که تا لطفت

عجب بمانده ام از بخت خود که مولانا

فلان کجا شد آخر؟ چه می خورد ؟ چونست؟

سه سال در غم دل یار غار ما بودست

چو خاصگان اگرش تربیت نفرمایم

خود آن مگیر که بعد از سوابق خدمت

کسی بخدمت تو در سفر چنان نزدیک

پیاده یی که کند خدمت شه شطرنج

چو باز گردد دستور خاص شاه بود

تو شاه عرصۀ فضلی من آن پیاده که او

از آن سپس که پیمود با تو هفت اقلیم

زحسن عهد تو نومید نیستم کآخر

قرین مدّت عمر تو باد تا به ابد