خدایکان صدور جهان که گاه جدل

نظیر تو ز قضا روزگار می طلبید

چو راست کرد فلک کار دولت تو چو تیر

شگفت مرغی کین شاهباز همّت تست

سبک ببخشد و شرمنده عذر می خواهد

ز حد ببرده یی انعام و مرد می باید

ز خاک درگه خود زینهار در مگذر

بسا شبش که چو خورشید روز باید کرد

اگر چه سر سبکم همّت تو هر ساعت

چو ناتوان شدم از حمل بار انعامت

مرا زبانی خشکست و مردم چشمم

زبان چه باشد خود گوشت پاره یی عاجز

ز دست و پای رهی بر نخیزد آن هرگز

چو جمله اعضا در تن رعیّت جانند

ولی بعذر قدمهات اگر فرستم جان

چو عاجزم ز همه یک طریق میدانم

بپای مردی لطف توام وثوقی هست