سرورا همّت تو برتر از آنست که عقل

هر کجا گفت قدر نیست ازین برتر جای

نیست در کارگه نطق یکی جامه که عقل

هیچ سیّار گذر کرد نیارد بر چرخ

آفتاب ار نکند پیروی سایۀ تو

همره صیت معالّی تو شد ماه مگر

عدل تو سرزنش کلک کند ز آنکه همی

زحل ار بر فلک همّت تو جای کند

جود هر جائیت آن شیفته کارست که عقل

همچو افلاک کند دامن اطلس در خاک

وآنکه چون سیر برهنه بر جودت آید

اعتقادیست رهی را که ز صدق خدعت

جز ز مدّاحی دولتکدۀ صاعدیان

خاطرش را نبود هیچ عروس سخنی

گرچه پستست رهی بر گذرد از همگان

رفت آن کز پی یک خردۀ زر چشم امل

یا باومید عطا چشم هنر هر ساعت

یا چو خورشید پی کسب قراضات نجوم

گرچه در خاطر او دوش نیامد که کسی

باز نشناسدش امروز ز طاوس فلک

یارب اندر کنف لطف بدارش چندان