فراق روی تو مارا بروی آن آورد

بچین زلف تو چشمم زطراه دریابار

غم تو کرد جهان را چو چشمۀ سوزن

بنفشه دامن سوسن گرفت در گلزار

چو نیشکر شودش مغز استخوان شیرین

گمان مبر که نکویی تو همین قدر است

ز صد جنیبت خوبی که بر طویلۀ تست

بذوق این غزلک دوش بلبل آوازی

بیا بیاکه فراقت مرا بجان آورد

چه لطف بود که تشریف دادی از ناگاه؟

نشان هستی من زان جهان همی دادند

دلم تو داشتی ارنی بدادمی حالی

دلت برنجد اگر شرح آن دهم که دلم

کنون وصال تو می آورد بمن جانرا

غلام باد شمالم، غلام باد شمال

کجا رسد دم عیسی بگرد آن بادی

اگر چه خوشتر از آن نیست در جهان که کسی

ز وصل یار مرا صد هزار ره خوشتر

که پادشاه وزیران بطالع مسعود

عمید دولت و ملّت که دست و مسند حکم

ستاره قدری صدری که چین ابروی او

خراج بوسه دهد آسمان زمینی را

چو خط خوبان بر آفتاب بنگارند

زچرخ و اخترش آورد کاسۀ سرخویش

بهر کجا که طمع خون لعل ریخته دید

زهی فراخ عطایی که از مضیق نیاز

برای کشف معانّی سرّ غیب قضا

هزار بار بمنقاش کلک دست سخاوت

ز بیم جود تو کان خاک بر دهان افکند

سپاه بخل سبک پشت داد چون کرمت

قراضه یی دو سه جوجو بروزگار دراز

بگوش جود تو ناگه حدیث آن برسید

کمال ذات تو اندر فنون معنیها

زبان پیکان سر برزد از لب سوفار

ریاض خلق تو سرسبز باد کاثارش

مخیّم امل و قبله گاه حاجت شد

فلک برابری همّت تو اندیشید

سپهر کیست؟ گدایی زکوی همّت تو

دو قرص دارد و ز بس که خرّمست بدان

محاسبان جهانرا برد تختۀ خاک

کجا برابری قدرآن تواند کرد ؟

از آن گرفت چنین کارش اندکی بالا

جهان پناها! آنی که حزم بیدارت

لطافت تو از آنجا که دلنوازی اوست

همای دولت تو از برای کاری بود

گمان مبر که زمانه ز مستقرّ جلال

ولیک جاذبۀ همّت مسلمانان

دراز دستی احداث تا با کنون بود

مسببّان ستم را چه اعتراض بود

مخافت رمه از چنگ گرگ چندانست

کفایتت بسر کلک کارهایی کرد

نه هیچ پشت کمانرا بدین سبب خم داد

نه لایقست بدین حضرت این سخن ریزه

بتیر باران تا رسم ابر نوروزست

هزار سال بمان دوست کام و دشن مال

هر آن نفس که زند صبح دان که در ضمنش