اصفهان خرّمست ومردم شاد

عدل سلطان واعتدال بهار

نه بجز لاله هست سوخته دل

کله نرگس وقباچۀ گل

تن واندام یاسمین وسمن

زلف راتاب میدهد سنبل

بگل ولاله داده اند مگر

بس که رشکست برسپاهانش

این همه چیست؟ عدل صدرجهان

آن سخاپیشۀ سخن پرور

مستفاد ازحکایت خلقش

مستعار ازشمایل کرمش

این مربیّ فضل وپشت هنر

بسته گرددبرو زبان نیاز

دامن عمراو نگیرد مرگ

لرزه براستخوان رمح افتد

نکنددفع، سدّ اسکندر

هفت تو جوشن فلک ببرد

تا بدادی تو داد مظلومان

کس چنین عدل ودادنقل نکرد

هرکجارایت توسایه فکند

درمی سیم ازشکوفه بزور

تاترازو بهاش برنکشید

کهربایی که بدمحصّل کاه

نیزه تاگوشۀ کلاه تو دید

تا کمان صیت عدل توبشنید

کژی اززلف دلبران برخاست

صیرفی شد بروزگار توسنگ

قاصدان خدنگ راپی کرد

هم بجای آرد ار تو فرمایی

کس پراکنده نیست جزگلبرگ

هرکجا رای پیروبخت جوان

همچنین همچنین همی فرمای

تا باقبال توتمام شود

چه ذخیره از این به اندوزی

اهل این شهر در حیات و ممات

هر که اکنون بمرد، فارغ مرد

از پی عمر جان درازی تو

هر کس از خاص و عام و خرد و بزرگ

همه چیزت چنانکه باید هست