تویی که حکم ترا روزگار محکومست

چو نقطه ییست که در ذهن عقل موهومست

بدان صفت که کنون حاجتش به هاضومست

که در تصرّف او همچو پارۀ مومست

شقایقی که بصورت رحیث مختومست

ز نفحۀ گل خلقت سپهر مزکومست

تو عفو کن هذیانات او که محمومست

از آن زنکبت ایّام خوار و مظلومست

گهی ز سیلی و گاه از تپانچه مرحومست

گهی ز دست ترازو بسنگ مرجومست

گهش در آتش سوزان مقام معلومست

گهیش چهره ز دندان گاز مثلومست

ببین مشابهت دشمنت که چون شومست

اگر چه حرص بنزدیک عقل مذمومست

دگر چه باید آنرا که خواجه مخدومست؟

فلک که خود بچنین کارکرد موسومست

جهانیان را در سلک علم منظومست

چه جای جبّه و دستان وورسم و مرسومست

ببین که مردم چشمم چگونه محرومست