ای ز دستت آز را سرمایه یی

ذات پر معنیّ تو اندر جهان

آشکارا پیش ذهن و خاطرت

هست در دور کف دریا کشت

نیست از من سوخته تر در جهان

کار من بگشاید ارکلکت شود

تا در این شهر آمدم از بس اوام

وام داری هر دم از هر گوشه یی

گر نمایم رخ بدو چون آینه

چشمها بر راه دارم همچو دام

من چنین محروم و از انعام تو

مانده من لب خشک و در بحر سخات

حسبة لله بفرما منعما

یا اشارت کن که تا مطلق کنند

از تردّد بر لب آمد جان من