وی گرفته ز لبت کام جهان شیرینی

خود ندانم که چه چیز است بدان شیرینی

دهنت آورد آنجا بمیان شیرینی

آورد بیرون زان غالیه دان شیرینی

گر می افزاید بی هیچ گمان شیرینی

در دهان تو نهادست زبان شیرینی

نمک و سبزه که نارد بزیان شیرینی

گر چه سودی نکند در خفقان شیرینی

نحل حاصل کند از گل بزمان شیرینی

گر چه تلخست حدیثت، چو روان شیرینی

در دل تنگ گرفتست مکان شیرینی

در دل نی چو نی آید بفغان شیرینی

چون جهان با من اگر چند چو جان شیرینی

زانکه با چربی به خورد توان شیزینی

از حدیثت بمن آرد بنشان شیرینی

آری ، تو بر تو خوانند چنان شیرینی

چون بدزدید از آن تنگ دهان شیرینی

هر که داند که تو بر دل بچه سان شیرینی

زو بکام دل تنگم برسان شیرینی

به اوام از سخن من بستان شیرینی

در خط خواجه ببین مشک فشان شیرینی

چون لب یار دهد خنده زنان شیرینی

همچو نیشکّرش آید ز سنان شیرینی

گر نهد با سخنش پیش دکان شیرینی

که خورد تلخ و عوض بخشد از آن شیرینی

چون همه ساله بود خورد توان شیرینی

همچنانست که در آب روان شیرینی

نحل اگر باسخنش کرد عیان شیرینی

بچه کار آورد از خوزستان شیرینی

کرده بی زحمت آتش بدخان شیرینی

بس عجب نبود از رنگ رزان شیرینی

تلخی عیش مرا کرد ضمان شیرینی

مغز همچون شکرم در ستخوانی شیرینی

در جهان نیز نیابند گران شیرینی

درنی از شرم حدیث تو نهان شیرینی

هذیانست و بود در هذیان شیرینی

که بدزدید از آن کلک و بنان شیرین

تره اوّل بود و آخر خوان شیرینی

که در آن کار بود ناگزران شیرینی

که همی باردت از لفظ و بیان شیرینی

چون چشیدی بکش اکنون بقپان شیرینی

آرزو آیدم اندر پی نان شیرینی

کآمد از خاطرم اندر غلیان شیرینی

از لطایف ز کران تا بکران شیرینی

که نخوردیم خود از عرس فلان شیرینی

از تو خواهم من و از من دگران شیرینی