زین پس نبیند این دل من روی خوشدلی

غمگین دلم که خوی گر درد و محنت است

بی بر بماند کشت امیدم از آنکه نیست

چون مجمر ار چه سینۀ تنگم پر آتشست

در عرصۀ وجود اگر چه بسر دوم

این طرفه بین که در دل تنگم هزار غم

بگرفت های های گرستن همه جهان

چاووش ناله در همه آفاق بانگ زد

نه غم شکیبد از من و نه من ز غم کنون

از بس بلا و غصّه که بر یکدگر نشست

سیمرغ خوشدلی پس قاف عدم گریخت

الّا اگر چو خوشدلی اندر عدم شود