میکشد از بندگانت صد هزاران سلطنه

مفرد درگاه جاهت آفتاب یک تنه

هر کرا بینی ز غم دل سوخته چون مدخنه

دشمنت تا نیز روی خود نبیند زاینه

خاک پای خاک پایت چرخ با آن طنطنه

طبع غم را از نشاط آن پدید آید دنه

چون کند در زیر لب کلک ضعیفت دندنه

بر نیارد هر سر ماه از مه نو ناخنه

لشکر اقبال را قلب و جناح و میمنه

گر بیاد طبع تو بر هم زنند آتش زنه

ریگ تشنه هم نماندستی و آتش گرسنه

فاقه خون بر می مکد از من چو از ناقه کنه