زانم نمی رسد بسر زلف یار دست

با یار اگر شبی کنم اندر کنار دست

گر در شود مرا بدو زلف نگار دست

شستم بآب دیده ازین هر چهار دست

هر کس که زد در آن سر زلف چو ماردست

اینم بترکه می ندهد غمگسار دست

و او در نمی کشد ز چنین دستکار دست

کوته مکن ز دامن او زینهار دست

چون پای او نداری رو زو بدار دست

در زن بدان دو تا رسن مشکبار دست

آلوده یی بخون دلم آشکار دست

بهر چراست بسته کمر از سوار دست؟

ورنیست باورت ز من اینک بیاردست

بر سر همی زند چو مگس زاز زار دست

بر کل کسی نیابد بی زخم خار دست

می لیسم از حلاوت آن گربه واردست

دیوانه وار گردد بر نی سوار دست

دایم ستون بزیر ز نخ ز انتظار دست

گر باز دارم از مژۀ اشکبار دست

گر گیردم عنایت صدر کبار دست

بر بند آسمانرا از اقتدار دست

ز اسیب بار بخشش او شد فکار دست

تاوی درآورد بسرش خوار خوار دست

در خام از آن گرفته بود بازیار دست

زان سینه می کند ز پی افتخار دست

وی یافته شکوه تو برنه حصار دست

هر کو بدامن تو زند چون غبار دست

از بهر چیست جای تو ای نامدار دست؟

هر کس که بوسه داد ترا یک دوبار دست

یا زد بقهر در کمر کوهسار دست

از جود مطلق است در این روزگار دست

دایم چو دشمن تو بود سوگوار دست

بر هم نهد پیش درت بنده وار دست

دربان بسینه باز نهد روزبار دست

چون سرو باز داردش از گیر و دار دست

از بار بخشش تو چو گیرد شمار دست

خود کس نبرد نزد چنان خاکسار دست

بر همگنانت هست ز جود و یسار دست

گر فی المثل بری بسوی خاک خوار دست

بر سر چو زد حسود تو از اضطراب دست

خصم تو می برآرد همچون چنار دست

بهر سوال دارد بر رهگذار دست

زیرا که داشت بهر تو برکردگار دست

بر پیش و پس گرفته بود ز افتقار دست

حالی چو سرو جامه کند از هزار دست

ورنه بشسته بودم از این کار و بار دست

ابکار فکر بر حسب اختیار دست

بنگر چگونه داشته ام بر قطار دست

شعری که یافت بر گهر شاهوار دست

بر رخ گرفته اند ز تو شرمسار دست

کز هگمتان ببردم در این دیار دست

خود چون بود چو تازه کند نو بهار دست

کایّام عید خوب بود درنگار دست

زین روی سعد ذابح آهخته کار دست

در دامن قیامت زد استوار دست

وانگه زدند بر هم بر این قرار دست