اثیرالدین را رسمست بر زبان قلم

بنوک کلک گهر را جگر همی سفتن

چرا زتیغ زبانت گهر همی بارد

چو تو همی زنی خشک طوطی انگیزی

انامل تو چو گردد سوار زرده ی کلک

ز زنگبار خورد آب و دم بروم زند

اگرچه هر نفس اندر سرآید از سرعت

شکر ز طوطی و طوطی ز شکر آموزد

چو نکته های تو از پرده روی بنماید

سخن ز مدح تو بیگانگی همی جوید

شروع در غرضی کان بعجز انجامد

من از مکارم اخلاقت ای خلاصۀ فضل

چو در هوای تو داعی دم خلوص زند

چو نیست قوّت انشا، چه حیلتست مرا

براه مدح تو چون پای فکر آبله شد

سخن خریدم و آنرا سخن عوض دادم

هم از کساد سخن باشد اهل معنی را