ای قلمت با دویت ، طوطی و هندوستان

از نم کلک تو شد ، شاخ امل بارور

عزم ترا شمع سان پشت نه از هیچ روی

درشده با هیبّت ، پیل بسوراخ مور

در سخط ودر رضات، مایۀ موت و حیات

دولت تو بشکند، قفل در ارزو

ناوک قهر ترا، چشم عدو خوابگاه

در نهج اصطناع، پای مرادت سبک

با مددت کی بود، عمر پذیرای نقص

گام نیارد گذارد، گرگ در ایام تو

چون دل مرغ از صفیر، می برمد از نهیب

تا که نه بس روزگار ، بینی برداشته

شد ز نم کلک تو، خشک دهان بحار

مهرۀ پشت عدو، زود فتد درگشاد

دست اجل میل خصم، درکشد از نوک تیر

بر سر نیزه چو دید، عقل سر دشمنت

چین جبین تو چون صورت سوهان گرفت

بحر گر از همّتت ، مایه بدست آورد

چون شود از عدل تو، کند زبان مسنان

هر که شب قدر خواست، بهر روائی کام

در هوس آنکه او ، نقش دویتت شود

گونۀ سرخ انار بر دل پر خون گواست

گر چه تو چون نقطه یی ، خانه نشین از خطّت

ز آتش خشمت شرر، گر بزحل برشود

سر نکند همرهی ، با تن آنکس که او

لطف سبک سایه ات، عصمت ارواح ماست

جاه تو چون آفتاب شد ز تغیّر مصون

باز چو نورمهست ،جاه عدو بی درنگ

چشم بدان دور از آن، مرکب میمون تو

چست چو لفظ حکیم، خوب چو خوی کریم

وقت سکونش ثبات، نسخت رای دلیر

برده سبق از قمر، با تک پایش زحل

تیره شبی صبح دم، پروز اطراف او

از سم او همچو برق، شعله زده آفتاب

کرده تقدّم بطبع، غرّه او بر هلال

هر دو بهم در سباق ، عزم تو و سایه اش

گر ببساود بسهو، پهلوی او را رکاب

وربنگاری بدست، پای ورا بی شکیل

نیک مصوّر نکرد ، سایۀ او را زمین

پای وی ار بر سرش ، جست تقدّم رواست

ای شده چون روزگار، قهر تو مرد آزمای

تا که منم بوده است، قول من و فعل من

نیست عیال کسی، طبع رهی در سخن

تیرگی بخت اوست، این که بجز بنده را

از ستم روزگار، هست یکی این که هست

گر سوی پستی چنین، بنده تراجع کند

غبن بود چون منی، با همه فنّ حقوق

ردّ و قبول مرا، با دگران کار نیست

هر چه زباب کرم، لطف تو کرد التزام

این همه اسباب جاه، ساخته در ابتدا

آنکه هم از بدو عهد، همچو شکوفه رسید

راستی طبع اوست، مسطر بالای سرو

تا ز دم خلق او، لالۀ نعمان شکفت

کنه معالیّ او، بیش ز ادراک ماست

مهر و مه و اخترند، هر سه بهم ای خدا