این ابر نم گرفته ز دریای بی کران

وین رعد شرح حال دل من همی دهد

در تیغ آفتاب نماندست حدّتی

از آفتاب گرچه میان زمین و چرخ

آن تیغ در نیام شد اکنون که سعی ابر

با خویشتن گرفت نظر چشم آفتاب

شاید که زار زار بگرید بهای های

گرزرهمی فشاند در آن هنفته چون ملوک

مال بخیل بود که یکباره خاک خورد

زیرا که میخ خارنگون سر فرو زدست

چشم ستاره آبچکان شد زدود ابر

از لاله زیر دامن کوه آتش ار نماند

خارای کوه آستر و ابر ابره است

باصد هزار سلسله چون میدوید آب

برجان همی بلرزد قالب ز باد سرد

آب لعاب شمس بیفسرد در دهن

ماند بدانکه بر سر یخ او زلق برد

خواهد که باشگونه کند پوستین خویش

آرد چو چشمه هر نفسی آب دهن

حالی به یک تپانچۀ سرما سیه شود

آنکس چو شمع آتش را تاج سر کند

عیسی شدند خلق و بدم زنده می کنند

آویختست جان خلایق بموی، از آن

اکنون کنند پشت همه کس برآفتاب

چون نوک دوک بیوه زنان تیغ کوهسار

سلطان شرع ، صاعد مسعود ، رکن دین

گرچه بقیدهای کتاب مقیّدست

گر صد هزار سال زند ، سر بسنگ بر

چون نام کلک او شنود رمح سر شغب

زین پیش گرچه عامل بازار فتنه بود

تیره زخاک پای تو شد ورنه بیش از ین

پی کرده سر بریده بآب سیاه رفت

زین پس بدولت تو فرو ناید ار بسی

کلک تو آن محرّر دیوان حلّ و عقد

در گردن عدو چو دوات افکند رسن

از بهر آن نشنید در بهر دست تو

از تاب خاطر تو برو تافت پر توی

دستت زهاب چشمۀ فیض الهیست

کاغذ از آن نشانۀ پیکان تیر شد

جان عدو تراست ، برو قید زندگی

از لاشۀ حسود تو سور سباع کرد

و آنک زخون خصمت وزگوشتش و حوش

از عدل تو چو شانه کند راست چنگ گرگ

اندر نیاید از ره بام آفتاب نیز

تا رای تیر تست بآهستگی چو آب

جانش سبک زبخشش تو خرج شد چو زر

با زر بود همیشه سر و کار آنکه او

باری بهر بحساب که خواهی سر عدوت

خاک جهان ز اشک عدوی تو گل شدست

ای صدر سرفراز که از فرّ مدح تو

گر دیر دیر روی نمایند مر ترا

از جلوه گاه مدح تو پرهیز می کنند

دریا بدر فشانی مشهور عالمست

وز ابر بر سر آمده چشم عدوی تست

این هم بوزن شهر شهاب مؤیّدست