گهرفشانان ، صدرا ، زعشق الفاظت

نسیم خلق تو چون در دل من آویزد

بجرم آنکه بعهد تو جام می برداشت

در آن مقام که لطف تو پرده بردارد

ببوی لطف بوی تو جان پروردم

همی خورم دم لطف تو وان بجای خودست

در آن دیار که دیدار تست غم نبود

بآب روی تو کم ذوق زندگانی نیست

بمجلسی که درو ماجرای من گویند

برفت آبم و از دست برنمی خیزد

زمرهم دگران من غریو دربندم

چو باز طعمه جز از دست شاه نستانم

زننگ خواستن از خود قوت درمانم

چو زر عزیز از آنم که تازه رویم و نرم

سرم زملک قناعت از آن فرو ناید

وگر ز گرسنگی جان برآیدم چو صبح

چو راحت بدنم در شکنجۀ روحست

شو شمع جان من از آتش نیاز بسوخت

خلاقت من و انواع نامردی ها

چو تو مرا ندهیّ و نخواهم از دگران

متاع من هنرست و زمن بنیم بها

زمن نداری باور که حال من چونست

زفرط تنگدلی گشته ام فراخ سخن

مرا مدد ده و بنگر که من بتیغ زبان

چه طالعست ؟ که یک شربت آب سرد مرا

چه درد سرکه نیاورد با سرم دستار؟

بدان امید که چون مرغ دانه یی یابم

بدین دو نان که اگر خودسنان خورم به از آن

تو میزبان جهانی مرا طفیلی گیر

کنون که می نکند جور روزگار رها

توقّع است که بر سفرۀ عنایت تو