خدایان صدور جهان شهاب الدّین

تویی که تا قلم تست نوک غمزۀ ملک

زرشک حلم تو طیّاش سدّ اسکندر

بسوی مردمک چشم دشمنت نرمک

ز لطف و عنف تو بهرام و زهره هر ساعت

بهر دیار که بویی ز عدل تو برسد

ز تاب خشم تو گر پرتوی بروم رسد

اگر چه دولت تو سنگ را گهر کردست

بعهد عدل تو نشکست فتنه جز سر زلف

زمانه نقش کرم را که گشته بد مطموس

بدست حکم یکی مالش سپهر بده

زمانه ساز جفا خود همیشه ساخته داشت

بخاص و عام ز بیت الدّواء معدلتت

مبشّران کرم را ندیده هرگز روی

چه دیده یی زمن بی نوا که هر ساعت

گهی بتیغ جفای تو عرض من مجروح

گهی خورم زخری پای پیل برسینه

چغانه ام که نسازی مرا جزاز پی زخم

چو حاضرم ندهی هرگزم بجز دشنام

چو حقه بر در من زد یکی ز درگاهت

چنانکه دیو ز زخم شهاب بگریزد

همه فراخی تنگ شکر زلفظ منست

اگر چه شد ز زبانم فراخ تنگ شکر

چو چشم خوبان گشتند جاودان بیمار

مرا زدست خرانست سنگ در قندیل

همی زنندم چون خر بچوب و موجب آنک

خری خریدم و آمد خری که بستاند

چو شیر، ازدم خر، چنگ من جدا نشود

شتاب اگر نکنم کار خود نکو گردد

برای مفسد و غماز بسته ام گروی

کسی که خاطر من بی سبب برنجاند

بترک تا زد در خانۀ تناسل او