یا کریماً فاق اعلی درجات الاوصاف

ای که با کشف ضمیرت متعذّر باشد

جز بیاد سخن روح گشای و نبست

جز بعون نفحات نفست آهو را

جرم خورشید بشکل حجر الاسود یافت

هست در سایمۀ بارگیان قدرت

عقل بر شاه ره عاطفت و سطوت تو

کوه سنگین دل اگر نظم تو بر وی خوانند

حاسدت گشت چوموی از غم و هم جان نبرد

کان زرشک کف راد تو بخون می گرید

دست کلک گهر افشان تو می پوشاند

سرعت عزم ترا دید خدر شد پی برق

خاطر سحر نمایت بگه سرعت نظم

روز تعیین مفاتیح در رزق، قضا

گردن کوه کبودست ز بس سیلیهای

یاد الطاف تو ناهید خورد در شب بزم

کلک و ماشطۀ ناطقه بد چونکه قضا

تا قصارای امانی امل دست تو شد

خاطرت گر بکرشمه گردون نکرد

داس خوشه همه مسمار شود بر دهنش

تا عیار سخنت قلب مه و مهر زدست

دور نبود که مقراض سخط هیبت تو

بویی از خلق و بشیندگل رنگ آمیز

هست در ناصیۀ یمن تو آن استعداد

دهر در مام او کسوت شب برنکشد

چرخ در عالم قدر تو چو دیهتست ، درو

تا چو اندیشه کند قصد محلت زانجا

حرص را کیسۀ انعام تو گشتست مثال

سنگ حلم تو چنان آمد برطاس فلک

آتش از بیم تو برخاک نهد پیشانی

بوید از نفحۀ خلق تو امل استنشاق

ای خداوندی ز فکر و دستور کنند

فصحا را بر نطق تو چنان تخم کدو

نرسد بر شرف قدر تو هر شاعر کو

لفظ قوس از چه بود شامل نام هر دو

مثل تو گر ز بر چرخ بود هم تویی آن

نه همانا که تو چو تو دیگری آید بوجود

نرسد مرکب اندیشه بکنه مدحت

تا که جوهر را گویند که جنس الاجناس

هر سعادت که در اجزاء فلک شد مضمر

سایۀ تربیت بر سراین بنده مدام

سال عمر تو برین تختۀ خاکی چندان