جامی از شعر و شاعری باز آی

شعر شعر خیال بافتن است

گر چو استاد کارگر همه سال

به عبث شکل موشکافی چند

نکند با تو بیش ازین ایام

نیست از نام و ننگ رنگ تو را

نه چه گفتم چه جای این سخن است

هست همت چو مغز و کار چو پوست

کار فرخنده گشته از فرهنگ

همت مرد چون بلند بود

نرسد جز بلند معراجی

کار کاید ز کارخانه خیر

نکند کز طبع خرده دان زاید

مدح دونان به نغز گفتاری

شیوه مادحی چو گیری پیش

خاصه شاهی که از مسافت دور

مخلصی را به تنگنای خمول

نه ز نظمش جواهر منظوم

نه ز نثرش لآلی منثور

به کرامند تحفه یاد کند

چیست آن تحفه بدره زر ناب

بدره ای بی شمار بدر در او

بدر تدویر و آفتاب درخش

عدد اخترانش بی شتلم

بر نصاب کواکب مرصود

لعبتانند جمله زرد لباس

روی سایند اگر به سنگ سیاه

رسته هر یک ز داغ آتش و دود

آنچه زین بیشتر ز شاه سعید

کف جود ویش مضاعف ساخت

شاهدی کان سلاسل الذهب است

پایه ای دارد آنچنان عالی

پای همت کشید ازان خلخال

زان زری کامد از خزینه شاه

تا کنم زان به نیروی امید

گر چه زانجا که هست پایه فقر

همه ملک جهان حقیر بود

لیک از آنجا که تحفه شاهیست

برق نور است زاسمان بلند

قدر آن را قیاس نتوان کرد

با دهان ز قیل و قال خموش

آن خروشی که گوش جان شنود

گوش سر از سماع آن معزول

تا بود در زمانه گفت و شنفت

گوش دهر از دعای شه پر باد

هر دعا را بقای آن مضمون

همه مقبول و مستجاب شده

بر همین نکته ختم شد مقصود