داشت شاهی بر انس و جان غالب

از قضا روزی آن یگانه عصر

حبشی زاده ای بدید از دور

قامت آن سیاه چرده روان

با سواد رخ و جبین و عذار

ماندش آن صورت پسندیده

گر چه او بد سمر به ماه وشی

عجب افسانه ای و خوش لاغی

لیکن اینها ز عشق نیست شگفت

عشق در بند حسن و احسان است

هر کجا حسن می نماید روی

حسن بود آنکه در لباس ایاز

حسن بود آن به کسوت لیلی

حسن بود آن ز صورت عذار

حسن بود آن کزان سیاه نمود

صبر و دین چیست آن ستوده غلام

هر چه از جنس هستی اش در دست

یکسر از رنج خویشتن برهید

حبذا عاشقی که رست از خویش

یکدل و یک جهت شد و یکروی

دوست دانست و دوست دید و شنید

دختر القصه ماند بی خور و خواب

لب فرو بست از پرستاران

پشت بر بزم و عیش و شادی کرد

همه حیران کار او ماندند

آن یکی گفت راه او زد دیو

وان دگر گفت با پری شد یار

وان دگر گفت خوبیی به تمام

وان دگر گفت هیچ از اینها نیست

دلبری دیده دل به او داده

بود با او همیشه یک دایه

گنده پیری که تا جوان بوده

زده بعد از جوانی گذران

چون لبش در فسون بجنبیدی

ور زبان در فسانه بگشادی

گر چه از بهر سبحه داشت به فن

بود چون سبحه اش به زخم درشت

ور چه می کرد نفس حیله گرش

بود اولی ز دهر خونخواره

دایه چون حال دختر آنسان دید

پیش دختر نشست کای فرزند

حق چو نشو و نمای سرو تو جست

لب تو کاینچنین شکر شکن است

ابرویت را به وسمه پیوسته

تا نکردم به سرمه دست دراز

بود روشن رخت چو صبح دوم

تا نبستم نغوله موی تو را

هر شب از بهر خواب تا به سحر

چون شده سیر نرگس تو ز خواب

حق خدمت بسی گزارده شد

بار دیگر مکن ز رنج و ملال

محنت روزگار نابرده

بود مقصود دل ز قد تو راست

دیده عمری به روی تو خوش زیست

حال خود بازگو چه حال است این

یا به بیداریت کسی زد راه

مهر خاموشی از لبت بگشای

گر بود همچو مه بر اوج بلند

ور چو ماهی بود به بحر درون

چون فسون و فریب بندم کار

گر بود زاهدی به خود مغرور

آن به زهد از فسون من نرهد

دختر از دایه آن فسون چو شنید

نام و ناموس را به گوشه نهاد

حال خود آنچنان که واقع بود

دایه گفتا کفایت این کار

بنهم در کنار کام تو را

این سخن عرضه کرد بی کم و کاست

سینه سوزان ز داغ آن حبشی

عاقبت یافت منزل او را

کرد با او به دوستی پیوند

خانه خویشتن نشانش داد

هیچ شامی نبودی و سحری

یک شب او را به پیش خویش نشاند

آنچنان خفت بر سر بستر

گر به دندان کسی لبش کندی

ور دو صد نیش، پای کرده دراز

خواب او را چو دایه دید گران

برد چون تنگ مشک یا عنبر

نیکبختا کسی که رفت به خواب

جذب معشوق گشت حامل او

شبروان رنج بین و محنت کش