معتمر نام مهتری ز عرب

رو در آن قبله دعا آورد

ساخت بالین ز آستان نیاز

ناگه آمد به گوشش آوازی

کای دل امشب تو را چه اندوه است

مرغی از طرف باغ ناله کشید

واندر این تیره شب ز ناله زار

یا نه یاری درین شب تاریک

بر تو درهای امتحان بگشود

بست هجرش کمر به کینه تو را

چه شب است این چو زلف یار دراز

قیر شب قید پای انجم شد

در نفیر و فغان زبان جرس

دست دوران دریده پرده کوس

چون مؤذن ره مناره سپرد

کش نیاید ز حلقه حلقوم

این نه شب هست اژدهای سیاه

تا به دم درکشد غریبی را

منم اکنون و جانی آزرده

زخم او جا درون جان دارد

کو رفیقی که بشنود رازم

کو شفیقی که بنگرد حالم

ز آتش غم چو موی پیچانم

هست ناچار پیش فرزانه

اگرم شانه همچو مو هوس است

دانه گر بایدم چو مور نژند

ماه گردون بود گوا که چنین

چهره از من چو ماه تافته است

هرگز اینم گمان نبود به خویش

ریخت بر سر بلای دهر مرا

هر که ناآزموده زهر خورد

چون بدینجا رساند ناله خویش

آتش او درین ترانه فسرد