باز گردم به قصه دختر

یار خفته به خواب و او بیدار

دایه را گفت خواب او بگشای

خفته مرده ست و عشق با مرده

چشم او فارغ از کرشمه ناز

نه زبانش به نطق گوهر ریز

قامت او که سرو آزاد است

من ازین سایه سایه دار شدم

کار با سایه کس نساخته است

دایه لب در فسون بجنبانید

خواب او شد بدل به بیداری

سرو آزادش از زمین برخاست

لب لعلش گشاد بار دگر

کرد چشمش به روی مردم باز

خانه ای دید همچو قصر بهشت

در میانشان یکی به مسند ناز

از همه در جلال و جاه فره

همه پیشش به خدمت استاده

واو نشسته به خرمی و خوشی

حبشی نیز روی او می دید

کان مبادا خیال و خواب بود

تا دم صبح در کشاکش بود

خوشیش آنکه در چنان جایی

دید چیزی که هیچ چشم ندید

بلکه بر خاطر کسی نگذشت

ناخوشی آنکه آن جمال و وصال

دیدکان راحتی که روی نمود

آری آری درین سرای سپنج

مرغ زیرک چو در زمین بیند

یک زمانی به حزم کار کند

تا دگر مرغکان غفلت کیش

گر نیاید گزندشان از دام

ور رسدشان ز دانه رنج و ملال

ما درین دامگاه خونخواره

هیچ از آسیب دام نهراسیم

دام بینم و دانه پنداریم

ور بگوید کسی که آن دام است

بر غرض گردد آن سخن محمول

نیست این قصه های قرآنی

که فلان قوم در فلان ایام

آن امانی که کام ایشان شد

جز پی آنکه فهم گر داری

نه که آن را فسانه ای خوانی

همچو آن کافران پیشینه

از نبی قصه ها چو بشنفتند

نه ز اخبار راستین است این

تو هم این قصه ها چو می شنوی

لیک حالت بود مکذب گفت

گر تو را سر آن یقین بودی

نگذشتی ز دانش و خبرت

هر که گوید تو را که معلوم است

لیک ازان می خورد به حرص و شره

می کند حیله تا ازان ببرد