دو سفیه زبان به هرزه گشای

آن یکی رو به دیگری آورد

هر کجا در زمانه دشنامی

یا نرفته ست لیک می شاید

همه را کردم اندر انبانی

آن دگر یک زبان به هرزه گشاد

هر چه از روی بغض و کین می گفت

هست اینها همه در انبان درج

چون زبان را همی کنی جنبان

همچنین هر چه عقل و وهم و خیال

اسم شاعر به عرف اهل زمان

گر چه عدس برون امکان است

شاعری گر چه دلپذیرم نیست

نکته الشعیر قد یؤکل

مضرب آن مثل منم امروز

می کنم عیب شعر و می گویم

طعنه بر شعر هم به شعر زنم

چه کنم در سرشت من اینست

بهر این آفریده اند مرا

هر چه حق ساخت طوق گردن من