داشت در ده مقام بیوه زنی

بود در کنج خانه مالامال

روزی افتاد حاجتش که به شهر

کرد ازان پر دو خیک و بر خر بست

مرد وار از گزند راه آزاد

چون ز ده دور گشت مقداری

پیش راهش گرفت کای خواهر

از کجا می رسی چه داری بار

گفت با کس به شهر کارم نیست

بار من روغن است و می کوشم

گفت بگشای بار خویش که من

تا هم اینجا بهاش بشمارم

زن فرو جست و بار خویش بگشاد

مرد یک خیک را دهان بدرید

داد در دست زن که دار نگاه

زود بگشاد خیک دیگر سر

چون دو دستش به خیک شد بسته

کرد بیرون ز پاش شلوارش

زن بیچاره چون به دفع فساد

زانکه گر شور و جنگ می انگیخت

به ضرورت به کار تن در داد

گر ز روغن فراغتش بودی

بگسستی ز خیک چنگ و به جنگ

ای بسا کس که لاف مردی زد

همچو آن زن به این و آن شد بند

زیر فرمان دیو شد ساکن

غفلتش بست دیده ادراک

روز آخر که مرگ مردم خوار

شود از کار و بار خویش آگاه

یادش آید که در جوار خدای

فعل های قبیح ازو صادر

یادش آید که در فلان ساعت

رخ ز فرمان گذاری حق تافت

هر چه در شصت سال یا هفتاد

یک به یک پیش چشم او دارند

بگذارند ز گنبد والا