به سخن شیخ روز را گذراند

وان حوایج که نقد گنجینه

حاضر آورد یک دو کاسه طعام

چون شد آن آش و ماش و خورده روان

نقل های ذخیره پیش کشید

چون ز شب درگذشت یک دو سه پاس

جانب خوابگه قدم برداشت

گرگ بی حد گرسنه بره زبون

شیخ در خواب و مفسدک بیدار

ساخت اندر پناه لنگر شیخ

گر زنی طعن این بر آن غرزن

بعض ظن گفت حق نه کل آخر

این نه صوفیگری و آزادیست

شیخ و صوفی که گفتمش صد بار

آن فرومایه را چه استحقاق

لقب و اسم پادشایی چند

بلکه زان کس کش اینچنین کار است

کاش او را نمونه ای بودی

تا به تمثیل شرح سیرت وی