راهبی راه بی غبار گرفت

نگشادش گره ز هیچ گروه

مرد را کوه خوش هم آوازیست

تیغ تیزش اگر نهند به سر

نقد کان بسته بر کمر دایم

همچو اوتاد بس قوی حال است

حق تعالی که کرد خلق جبال

قال فیها هدی و ارشادا

راهب القصه به کوه فشرد

ننهادی ز کوه بیرون پای

روزی از صوب شهر عرصه دشت

گفت کای کان حلم و کوه شکوه

قدم از کان خویش بیرون نه

تا گهر جای کرده در کان است

چون ز کان جلوه گر شود به دکان

گفت دارم کشیده تنگ به بر

نا معلم سگی که روز شکار

می کند پوست از وفاکیشان

کرده ام بند در بن غارش

خورد این سگ به کوه زخم پلنگ

نیست اندر اصول دینداری

باشد آزار خلق غم فرسود

پاک شو پاک کین خس و خاشاک

گفت با سگ کسی که ای ز جهان

خیر و شر جهان شناخته ای

به چه خصلت حرامزاده تو را

گفت چون در رهیم پیش آید

از چپ و راست چوب و سنگ کند

ای که همت به سوی آن داری

غیر ازینت مباد اندیشه

نه کم آزاریی بدان آیین

حکم خلاق را نهی یک سوی

شوی اندر جریده اشرار

بل کم آزاریی طبیعت کوب

اگر آزار ور کم آزاریست

برساند به گنج امیدت

ور نباشد به وفق شرع خدای

اندهی موجب هزار ندم