ولی اول جمال خود بیاراست

به زیورها نبودش احتیاجی

ز غازه رنگ گل را تازگی داد

ز وسمه ابروان را کار پرداخت

نغوله بست موی عنبرین را

ز پشت آویخت مشکین گیسوان را

مکحل ساخت چشم از سرمهٔ ناز

نهاد از عنبر تر جابه جا خال

که رویت آتشی در من فکنده ست

به مه خطی کشید از نیل چون میل

نبود آن خط نیلی بر رخ ماه

اگر مشاطه دید آن نرگس مست

به دستان داد سیمین پنجه را رنگ

به کف نقشی زد او را خرده کاری

به فندق، گونهٔ عناب تر داد

نمود از طرف عارض گوشواره

که تا آن دولت دنیا و دینش

چو غنچه با جمال تازه و تر

مرتب ساخت بر تن پیرهن را

شعار شاخ گل از یاسمین کرد

ندیدی دیده گر کردی تامل

عجب آبی در او از نقرهٔ خام

ز دستینه دو ساعد دیده رونق

رخش می داد با ساعد گواهی

چو بر نازک تنش شد پیرهن راست

نهاد از لعل سیراب و زر خشک

شد از گوهر مرصع جیب و دامان

خرامان می شد و آیینه در دست

چو عکس روی خود دید از مقابل

به جست و جوی یوسف کس فرستاد

درآمد ناگهان از در چو ماهی

وجودی از خواص آب و گل دور

زلیخا را چو دیده بر وی افتاد

گرفتش دست، کای پاکیزه سیرت!

بیا تا حق شناس ات باشم امروز

کنم قانون احسانی کنون ساز

به نیرنگ و فسون کز حد برون برد

ز زرین در چو داد آن دم گذارش

چو شد در بسته، از لب مهر بگشاد

جوابش داد یوسف سرفکنده

مرا از بند غم آزاد گردان!

مرا خوش نیست کاینجا با تو باشم

زلیخا این نفس را باد نشمرد

بر او قفل دگر محکم فروبست

دگر باره زلیخا ناله برداشت

بگفت: «این خوشتر از جان! ناخوشی چند؟

تهی کردم خزاین در بهایت

به آن نیت که درمانم تو باشی

نه آن کز طاعت من روی تابی

بگفتا: «در گنه فرمان بری نیست

هر آن کاری که نپسندد خداوند

بدان کارم شناسایی مبادا!

در آن خانه سخن کوتاه کردند

زلیخا بر درش قفلی دگر زد

بدین دستور از افسون فسانه

به هر جا قصه ای دیگر همی خواند

به شش خانه نشد کارش میسر

به هفتم خانه کرد او را قدم چست

بلی نبود درین ره ناامیدی

ز صد در گر امیدت برنیاید

دری دیگر بباید زد که ناگاه