گلی از روضهٔ جاوید بنمای

وزین گل عطرپرور کن دماغم!

به نعمت های خویش ام کن شناسا!

زبانم را ستایش پیشه گردان!

بر اقلیم سخن فیروزی ام بخش!

ز گنج دل زبان را کن گهر سنج!

معطر کن ز مشکم قاف تا قاف!

ز عطرم نامه را عنبرفشان کن!

وز آن نامه بجز نامی نمانده ست

نمی یابم نوایی ز آن ترانه

تهی خم ها رها کردند و رفتند

که باشد بر کف اش ز آن باده، جامی

ز صاف و درد پیش آر آنچه داری!