نقش سراپردهٔ شاهی ست حسن

حسن که در پردهٔ آب و گل است

ای که چو شکل خوشت آراستند

قد تو سروی ست بهشتی چمن

صورت موزون تو نظم جمال

جبهه ات از نور چو مطلع نوشت

سطری از ابروی تو خوشتر نبود

بهر تماشاگری روی خویش

نیست به تو همقدمی، حد کس

صد پی اگر همقدم فکر و رای

یک به یک اعضای تو موزون بود

جلوهٔ حسن تو در افزونی است

قبلهٔ هر دیده ور این آینه ست

صورت چونی شده از وی عیان

جلوهٔ این آینهٔ نوربار

چهره نهان دار! که آلودگان

چون به جمال تو نظر واکنند

با تو به جز راه هوا نسپرند