ای به سرت افسر فرماندهی!

زیور سر افسر از آن گوهرست

کرده میان تو مرصع کمر

لیک نه آن مهره که روز شمار

تخت زرت آتش و، گوهر در او

شعله به جان در زده آن آتشت

چون به خودآیی ز شراب غرور

هر دمت از درد دو صد قطره خون

سود سر، ایوان تو را بر سپهر

قصر تو چون کاخ فلک سربلند

حارس ابواب تو بر بدسگال

لیک نیارند به مکر و حیل

زود بود کید اجل از کمین

نقد حیات تو به غارت برد

کنگر کاخ تو به خاک افکند

افسرت از فرق فتد زیر پای

روزی ازین واقعه اندیشه کن!

ظلم تو را بیخ چو محکم شود

خواجه به خانه چو بود دف سرای

شهری از آسیب تو غارت شود

کاش کنی ترک عمارتگری

باغی از آسیب تو گردد تلف

میوه و مرغ سرخوانت مقیم

مطبخی ات هیمه ز خوی درشت

باز تو را میرشکاران به فن

بارگی خاص تو را هر پسین

گوش کنیزان تو را داده بهر

وای شبانی که کند کار گرگ