بسم الله الرحمن الرحیم

فیض کرم خوان سخن ساز کرد

بانگ صریر از قلم سحرکار

مائده ای تازه برون آمده ست

ور نچشی، نکهت آن بس تو را

آنچه نگارد ز پی این رقم

حمد خدایی ست که از کلک «کن»

چون رقم او بود این تازه حرف

لیک ثنایش ز بیان برترست

نیست سخن جز گرهی چند سست

صد گره از رشتهٔ پر تاب و پیچ

عقل درین عقده ز خود گشته گم

آنکه نه دم می زند از عجز، کیست؟

عجز به از هر دل دانا که هست

مرسله بند گهر کان جود

غره فروز سحر خاکیان

خوان کرامت نه آیندگان

روز برآرندهٔ شب های تار

واهب هر مایه، که جودیش هست

دایره ساز سپر آفتاب

عیب، نهان دار هنرپروران

سرشکن خامهٔ تدبیرها

ایمنی وقت هراسندگان

تازه کن جان نسیم حیات

ساخت چو صنعش قلم از کاف و نون

نقش نخستین چه بود زان؟ جماد

کوه نشسته به مقام وقار

کان که بود خازن گنجینه اش

هر گهری دیده رواجی دگر

نوبت ازین پس به نبات آمده

برزده از روزنهٔ خاک سر

چتر برافراخته از برگ و شاخ

گاه فشانده ز شکوفه درم

جنبش حیوان شده بعد از نبات

از ره حس برده به مقصود، بودی

با دل خواهنده ز جا خاسته

خاتمهٔ اینهمه هست آدمی

اول فکر، آخر کار آمده

بر کف اش از عقل نهاده چراغ

کارکنان داده به عقل از حواس

باصره را داده به بینش نوید

سامعه را کرده به بیرون دو در

ذائقه را داده به روی زبان

لامسه را نقد نهاده به مشت

شامه را از گل و ریحان باغ

جامی، اگر زنده دلی بنده باش!

بندگی اش زندگی آمد تمام