جامی! از شعر و شاعری بازآی!

شعر، شعر خیال بافتن است

به عبث، شغل مو شکافی چند؟

هست همت چو مغز و کار چو پوست

نه، چه گفتم؟ چه جای این سخن است؟

کار، فرخنده گشته از فرهنگ

همت مرد چون بلند بود

کار کید ز کارخانهٔ خیر

مدح دونان به نغز گفتاری

همه ملک جهان، حقیر بود

با دهانی ز قیل و قال خموش

آن خروشی که گوش جان شنود

بر همین نکته ختم شد مقصود