خرسی از حرص طعمه بر لب رود

ناگه از آب ماهی ای برجست

پایش از جای شد، در آب افتاد

آب بس تیز بود و پهناور

دست و پا زد بسی و سود نداشت

از بلا چون به حیله نتوان رست

بر سر آب چرخ زن می رفت

دو شناور ز دور بر لب آب

چشمشان ناگهان فتاد بر آن

کن چه چیز است، مرده یا زنده ست؟

آن یکی بر کناره منزل ساخت

آشنا کرد تا به آن برسید

در شناور دو دست زد محکم

اندر آن موج، گشته از جان سیر

یار چون دید حال او ز کنار

گر گران است پوست، بگذارش!

گفت: «من پوست را گذشته ام

پوست از من همی ندارد دست

جهد کن جهد، ای برادر! بوک

نبری خرس را ز دور گمان

نکنی خوک را ز جهل، خیال

گر تو گویی: «ستوده نیست بسی

گویم: «آری، ولی بداندیشی

جز بدی و ددی نداند هیچ

خرس یا خوک اگر نهندش نام

ای خدا دل گرفت ازین سخن ام!

زین سخن مهر بر زبانم نه!

از بدی و ددی، مده سازم!