چون رسیدم شب بدین جا زین خطاب

خویش را دیدم به راهی بس دراز

ناگه آواز سپاهی پرخروش

بانگ چاووشان دلم از جا ببرد

چاره می جستم پی دفع گزند

چون شتابان سوی او بردم پناه

از میان شان والد شاه زمن

جامه های خسروانی در برش

تافت سوی من عنان، خندان و شاد

چون به پیش من رسید آمد فرود

خوش شدم ز آن چاره سازیهای او

در سخن با من بسی گوهر فشاند

صبحدم کز روی بستر خاستم

گفت: این لطف و رضاجویی زشاه،

یک نفس زین گفت و گو منشین خموش!

چون شنیدم از وی این تعبیر را

بو کز آن سرچشمه ای کین خواب خاست