سکندر که گنجینهٔ راز بود

ز حکمت بسا گوهر شب فروز

بیا گوش را قائد هوش کن

چو داری دل و هوش حکمت گرو

ارسطو کش استاد تعلیم بود

بدو گفت روزی که: «این خرده جوی!

... شد اکنون یقینم درست

به تاج کیانی شوی سربلند

همی بود دایم به فرهنگ و رای

کسی گفت:«چونی چنین رنج بر

بگفتا: «زد این نقش آب و گلم

از این شد تن من پذیرای جان

از این بهر گفتن زبان ور شدم

از این پا گشادم ز قید عدم

چه خوش گفت روزی که: «قول حکیم

که بیند در او سیرت و خوی را

خرد را اثر در دل عاقلان

بماند مدام آن اثر در ضمیر

چو مجرم شود از گنه عذرخواه

توان زندگان را فکندن ز پای

فراوان همی بخش و کم می شمار!