جهان پر گهرهای نایاب کرد

سزاوار صد آفرین آمده ست

نمودار صنع جهان آفرین

گه شکر بر نعمت کردگار

که نعمت شود در حق خلق صرف

به کام فقیران بی دست و پای

به یک سینه با هم نگردد قرین

کز آبادی این شود آن خراب

به جمع همه کی توانا بود

کشد نوک کلک از نویسندگی

کی آهنگ پشمینه رشتن کند

نشاید به یک دل گرفتن دو یار

بود خیرخواهی در اندیشه ات

که آن ره سوی چه تو را رهبر است

مبادا که ناگه در افتی به چاه

که دل را گزند است و جان را زیان

وز آن خویش را رخنه در دین مکن

که گردی به بشکستن انباز او

مبر دست مکنت به کسب حرام

کند سینه ات را ز ایمان تهی

که نعت خوشی نیست در ذات او

گران سنگ باری نهاده به فرق

دهد جان شیرین در آن موج سخت

به اکرام هر نیک و بد خوی کن

که خشنود باشد ز نیکان خدای

بدی شان به نیکی ز خود باز دار

به هر کس ازان بر نیاور نفس

نباشد بشر پای تا سر هنر

حروف بشر بیشتر زان شر است

زند سر کند دیگری عیب تو

به از مال بسیار و جرم آوری

رود مالت از دست و ماند گناه

گرفتار این محنت آباد را

ز بایست ها داشتن دست باز

گسستن کشش های روح از بدن

ز مرگ دوم عمر جاوید یافت

ندارد جز این بهره مرد حکیم

گرفته ز موجش برون منزلی

به نظاره بنشسته لیل و نهار

به موج اندرون زیر و بالا شوند

جگر تشنه و خشک لب جان دهند

به جز راه حلم و مدارا مپوی

خطاپیشگان را دلیل صواب

بود راحت کف به از رنج مشت

به سوهان توان سود نی چوب سای

مکن زینت جامه و جا طلب

برون را چه حاصل که آراستی

تف افکن به روی تو دانشوران