خرد جمله لب شد زمین بوس را

حکیمی که چون لب به حکمت گشاد

که ای غرقه نعمت ایزدی

ببین نعمت و شکر نعمت بگوی

ز شکر است نعمت فزایش پذیر

مبادا رود پای نعمت ز جای

عبادتگران خدا ناشناس

که هر چند خالی ز گردش نزیست

به صد وایه محتاج جان کاستن

به خواهش ازیشان مریز آبروی

نه زر ده به گستاخ فاجر نه زور

می و شاهدش را که آمادگیست

مکن ضایع انعام خود زینهار

به بحر اندرون به گهر ریختن

به تعلیم ناکس زبان کم گشای

ز دانش دلش کی منور شود

سلامت اگر بایدت گوش باش

وگر زانکه گویی سخن راست گوی

نداند دل هیچ دانشوری

به صنعت سخن را که آراستی

نه تنها شعار زبان است صدق

درین کهنه بیشه دورنگی مکن

درون و برون را به هم راست ساز

درون را بیارای همچون برون