چنین است در سفرهای قدیم

که چون قفل درج سخن باز کرد

که ای چون صدف جمله تن گشته گوش

خدایی که آغاز هر هستی اوست

ازو شد به ما فتح باب جود

ز آلودگی داد جانیت پاک

چنان پاک کامد بدو باز ده

ز آلایش طبع پاکش بشوی

سزاوار آن پاک جز پاک نیست

چو گشتی شناسای یزدان پاک

به قربش توانی رسیدن ولیک

چو کردار همراه گفتار نیست

نگهدار خود را ز هر کار زشت

مشو غره کان را ندانست کس

تو را دیده بینا و دل هوشیار

اگر لب گشایی به حکمت گشای

و گر نی ز گفتار خاموش باش

چو بندد شب تیره مشکین نقاب

زمانی چراغ خرد برفروز

که روز تو در نیک و بد چون گذشت

کجا کامت از استقامت فتاد

تلافی کن آن را به عجز و نیاز

کجا پا نیفتادت از ره برون

زیادت کن آن را به شکرآوری

اگر هر شب این صورت آری به جای

اگر چون شکوفه ز باران غیب

چو شاخ شکوفه مباش از کرم

چنان هم مشو ممسک و زرپرست

به ضرب طپانچه تو را آن ز کف

مزی ناخوش و خوش ز نابود و بود

هر آن کس که در دوستی راست نیست

چو در عقل و دین نیستش روشنی

تهی کن ز اندیشه اش مغز و پوست

مکن چون فرومایگان دل گران

چو باشد دو صد حاجتت با خدای

درین پر دغا گنبد نیلگون

مشو غره حسن گفتار او

بسا کس که گفتار او دلکش است

چو زاید ز فعلش همه درد و رنج

گرفتم که بر خلق شاهی کنی

بکن آنچه باید وگر فی المثل

نه از خرده دانیست جان کاستن

مخواه آنچه کم داد بی بخت دست

به هر جا وزد باد احسان و جود

منه دیده بر گرد خوان سپهر

مکن نیش دندان بر آن لقمه تیز

مشو چو خسان سخره حرص و آز

مخور غم که فردا چه پیش آیدت

زهی طفل نادان که در دست نان